به گزارش «نماینده»، آسیب های اجتماعی از مواردی بود که محمد علی نجفی  در برنامه های خود پیش از انتصاب به عنوان شهردار تهران بصورت ویژه بر آن تاکید داشت، این تاکید که برگرفته از گستردگی و حجم بالای آسیب های اجتماعی در شهر تهران بود، همچنین با حساسیت های ویژه اعضای شورای اسلامی شهر تهران اذهان عمومی به ویژه در پی اجرای طرح ضربتی جمع آوری بیش از ١٠٠٠ کودک خیابانی در ابتدای دوره مدیریت شهردار جدید نمود بیشتری یافت که با بازخوردی منفی بدون نتیجه متوقف شد.

شهرداری تهران و در زیر مجموعه آن معاونت اجتماعی و فرهنگی و سازمان خدمات اجتماعی آن معاونت که متولی اصلی ساماندهی آسیب های اجتماعی در شهر تهران است عملا در سالهای اخیر نتوانسته دغدغه شهر  را در حوزه ساماندهی آسیب های اجتماعی برطرف کند و حتی از ارائه برنامه یا طرحی اثربخش نیز عاجز مانده است.

پدیده کار کودکان در خیابانهای شهر تهران به گونه ای گسترده شده که کمتر معبر و تقاطع و میدانی را شاهد هستیم که کودکی در آن مشغول به کار نباشد.

حضور افراد بی خانمان در معابر اصلی و فرعی، داخل پارک ها و فضای سبز حاشیه اتوبان ها پدیده ای است که کماکان چهره شهر را مخصوصا در شب هنگام مخدوش کرده و در مدت پنج ماهه تصدی مدیریت شهری جدید در پایتخت، تغییری را در روند رسیدگی به کارتن خواب ها و افراد بی خانمان شاهد نبودیم.

از سوی دیگر شهرداری تهران با معاونت عریض و طویل اجتماعی و فرهنگی در بحث ساماندهی معتادین خیابانی اقدامی موثر نداشته و عملا از مواجهه با این نوع آسیب پرخطر منع کرده است.

اصلی ترین اقدام در فرایند ساماندهی آسیب های اجتماعی رویکرد پیشگیری و فعالیت های اطلاع رسانی و آگاه سازی جامعه است که متاسفانه این اصل مغفول مانده و در برنامه های اجرایی شهرداری جایی ندارد.

پدیده تکدی نیز از جمله مواردی است که در شهر تهران بسیار ملموس و نیازمند اتخاذ تدابیری نوین و اثر بخش در فرایند ساماندهی متکدیان است، هرچند با توجه به وعده های شهردار تهران امید آن می رفت با اقداماتی کارشناسی و البته فرا سازمانی شاهد تغییراتی در حوزه ساماندهی متکدیان باشیم، متاسفانه حضور روز افزون متکدیان نشان از بی برنامگی و در خودماندگی شهرداری تهران در این بخش نیز هستیم.

در واقع شهرداری تهران با وجود دارا بودن امکانات و منابع، تجهیزات و نیروی انسانی کارشناسی در حوزه مددکاری اجتماعی که اساس ساماندهی آسیب های اجتماعی است تاکنون گزارشی از توانمند سازی افراد در معرض آسیب و آسیب دیدگان اجتماعی ارائه نداده است.

می توان گفت طرح ها و برنامه های اجرایی شهرداری تهران به گونه ای ابتدایی و بدون بهره از رویکردهای نوین کارشناسی و اجتماع محور، تنها محدود به راه اندازی گشت های جمع آوری متکدیان و کارتن خواب ها و نگهداری بی ثمر این افراد بدون ارائه خدمات مددکاری اثربخش با صرف هزینه هایی چند میلیاری در گرمخانه ها و سامانسراها است.

در این بین فرار کودکان از خانه، مسائل مربوط به زنان خیابانی، آسیب های رایج در بین سالمندان و مطرودین از خانواده، بازماندگان از تحصیل، کارگران فصلی، طلاق، آسیب های اجتماعی شایع در فضای مجازی و... از جمله سایر آسیب های اجتماعی در شهر تهران است که در شهرداری تهران به گونه ای منفعل و بدون برنامه تنها نظاره گر آن است.

نبود شناخت، تخصص و دغدغه مندی مدیریت شهری در حوزه آسیب های اجتماعی مسئله ای نیست که بتوان به سادگی آن را نادیده گرفت و می توان گفت شهرداری تهران نیازمند تعریف و تدوین طرح ها و برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت، اصلاح ساختار و بهره گیری از دانش نوین در خدمات اجتماعی متناسب با سطح نیاز اجتماع تهران و حجم و گستردگی آسیب های اجتماعی پایتخت است.

امید آن می رود شهردار تهران این بار صرف نظر از نام و کنیه افراد از بکار گیری مدیران و چهره های نامی دولتی که یا بازنشسته و یا در آخرین سالهای خدمت خود به سرمی برند و شهرداری را ایستگاه آخر و استراحت گاه خود می پندارند پرهیز کرده و فردی را انتخاب کند که بتواند در راستای اعمال تغییرات و بالندگی لااقل در حوزه اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران گام بردارد.

بعد از ۵ ماه هنوز انگار طلسم مهم ترین معاونت این دولت کوچک بسته مانده است. حرکت خاموش صالحی امیری به سمت کمیته ملی المپیک-علاقه قدیمی و سلیقه شخصی سبب عقب ماندگی چند ماهه در این معاونت شد.

مشخص نیست چرا با وجود زنان و مردان کارکشته، هم دولت و هم شهرداری اصرار بر انتصاب کهنه ژنرالها دارد؟

امروز هم از راهروهای ساختمان بهشت نامهایی  شنیده  که همگی در شرایط بازنشستگی و یا سالهای آخر خدمت و مهمتر اینکه بدون تسلط کامل بر معاونت فرهنگی اند.

حوزه معاونت فرهنگی و بخصوص آسیبهای اجتماعی جایی برای برند نشان دادن و آدم سیاسی رو کردن نیست.

تهران، با این همه پل و زیرگذر و رو گذرهای سیمانی، نیازمند یک تفکر شهری و فرهنگ متناسب برای پایتخت تمدن ایرانی اسلامی ست. که همپای برجها و توسعه خیابانها، رشد کند و ببالد و معرف میهمانان خارجی و داخلی باشد.